DanielDeWaele.com

Majestueus verhief zich, in het midden van de kosmos, de wereldboom Ygdrasil. Het was een reuzen-es met de wortels diep in de onderwereld die met zijn takken naar de hemel reikte, zo beide met elkaar verbindend.

De meeste doden schikten zich in hun nieuwe toestand en wilden, nu ze daar vrede mee genomen hadden, liefst niet gestoord worden in hun eeuwige rust. Deze doden hadden dan weer last van de levenden die hen kwamen raadplegen, de necromantiërs.

Een probleem was dat er altijd wel doden waren die gewoon geen zin hadden om dood te zijn, zij wilden leven en probeerden daar hardnekkig aan vast te houden. Dat gaf voor de levenden vaak problemen.

Een jonge, ongetrouwde vrouw, Mary Cabot, houdt een dagboek bij waarin zij schrijft over haar ontroostbaar verdriet. Haar broer Roy is gesneuveld in de Burgeroorlog. Zou zij haar broer terugzien in de hemel?

Laura was de oorzaak geweest van een emotionele crisis. Het verlangen naar haar (en ook naar roem) – met andere woorden het aardse – stond op gespannen voet met het verlangen naar het hemelse. Deze tweespalt ontdekt Petrarca door zich te bezinnen over sterfelijkheid.

“Nu ben ik buiten mijzelf en toch ben ik mijzelf niet kwijt, want ik stijg boven mijzelf uit. Ik sta in vuur en vlam, geheel en al, en ik val niet terug, want ik word boven alles uitgetild.” Zo ervoer Ficino zijn opstijgen door de hemelsferen.

Lorenzo Valla verveelde zich nogal als hij zich de eeuwige contemplatieve staat van de gelovigen in de hemel voorstelde. Pure contemplatie, zonder passie, bewegingloos naar God staren, dat strookte niet met wat de mens is, met hoe de mens is. De mens wil beweging, plezier ook, hij wil leven, passie, vergroting van kennis, de mens wil voelen, verlangens koesteren, schoonheid bewonderen, ook die van vrouwen.