Middenplatonisten geloofden dat God – de Ene of de Goede genaamd – niet alleen eeuwig, onveranderlijk, zelfgenoegzaam en transcendent was, hij was ook onbereikbaar voor de mens. Tijdens het aardse leven kon men alleen in een zeldzame flits van verlichting men iets van hem ontwaren, bij het mediteren was dat dan.
De Griekse filosofie had zich altijd beziggehouden met het verstandelijk doorvorsen van de wereld, van de natuur. Maar in het begin van onze jaartelling ontstond een toewending naar de mens zelf, naar zijn ziel, en hoe de mens hier op aarde goed behoorde te leven, om hierna weer op te stijgen naar de hemelen. Filosofie werd religieus.
Toen zijn vrienden aan Socrates vroegen hoe ze zijn uitvaart moesten regelen, antwoordde hij: “Dat moeten jullie zelf weten, als jullie me tenminste te pakken kunnen krijgen en ik jullie niet ontsnap!” En hij legde uit dat hij na het drinken van het gif waartoe hij veroordeeld was “niet meer bij jullie zal blijven, maar heen zal gaan naar gelukkiger oorden.”